πίσω.

και η ανάταση δεν ήρθε, ήρθαν οι τύψεις.

γιατί πρέπει ο ίσιος δρόμος να είναι τόσο δύσκολος;

γιατί  οι στροφές μας κρατάνε μέσα και η ευθεία μας κλωτσάει.

γιατί ο ίσιος δρόμος είναι απόρθητος;

Ξεπέρασε σε..

"Θα σου πω ένα μυστικό.Γύρω μου επικρατεί ένα χάος, όμως από κάπου θα αρχίσω και θα το φτιάξω.

Μέσα μου  βλέπω πάλι να μουτζουρώνεται το είναι μου, όμως από κάπου θα αρχίσω και θα το γυαλίσω.

Αυτή την φόρα δεν θα τα παρατήσω, αυτή τη φορά θα μπορέσω. Την αρχή την έκανα την Κυριακή που πέρασε. Οφείλω να την χρησιμοποιήσω σωστά. Αυτή τη φορά θα τα βγάλω πέρα. Αυτή τη φορά θα καταφέρω να τα κάνω όλα σωστά και να μην αφήσω κανέναν παραπονεμένο. Ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό. Θα δώσει, και θα τα καταφέρω."   

Αυτά μου έλεγε και εγώ έμεινα να την κοιτάζω με ένα βλέμμα που φώναζε "θα τα καταφέρεις, θα είμαι εγώ  δίπλα σου, θα σε βοηθήσω". Μου τα είχε ξαναπεί πολλές φορές. Δεν τα κατάφερνε. Αυτή την φορά όμως υπήρχε κάτι διαφορετικό στην φωνή της, κάτι αλλιώτικο στα μάτια της.

Η φιγούρα της, τσακισμένη. Είναι προδομένη για πρώτη φόρα στην ζωή της και φοβάται τα πάντα. Έχουν περάσει μήνες μα δεν το έχει ξεπεράσει τελείως. Κυρίως φοβάται που δεν μπορεί να  αλλάξει την φύση της και θα συνεχίσει να εμπιστεύεται πολύ εύκολα τους ανθρώπους...

"Ονειρεύομαι πράσινα λιβάδια κάτω από ένα γαλάζιο ουρανό. Τα ονειρεύομαι και επιζητώ την ηρεμία τους, το ξέρω ότι δεν είναι μακριά... μακάρι να μην είναι μακριά!"

Γιατί να επιζητεί τόσο έντονα την ηρεμία, την γαλήνη;;;

"Από τότε που γεννήθηκα βρίσκομαι σε ένα συνεχή αναβρασμό. Συνεχώς θα υπάρχει κάτι που θα με ενοχλεί, κάτι που θα με ανησυχεί, κάτι που δεν μ αρέσει έτσι όπως είναι και θα θέλω να το αλλάξω. Δεν γίνεται να προσπαθώ να αλλάξω τα άσχημα μου, και να είμαι ήρεμη και γαλήνια;;;" 

Τι να της έλεγα;;; Εγώ φημίζομαι για τα ευαίσθητα μου νεύρα.

Στο τέλος της ημέρας μου είπε.. "Κορνηλάκι μου, ηρεμώ.. μέρα με την μέρα ησυχάζω.. οι κρίσεις μου μειώνονται. Το νιώθω ότι πλησιάζει το τέλος. Εγώ θα φύγω χαρούμενη. Οι δικοί μου όμως δεν θα το αντέξουν και αυτό μου δημιουργεί δύσπνοια, ένα κόμπο βαθύ και μεγάλο ανάμεσα στο στήθος. Δεν θέλω να στεναχωριούνται, δεν μπορώ καν να το φανταστώ. Θα προσεύχομαι τα πράγματα να αλλάξουν, να γίνει ένα θαύμα! Δεν θέλω να δω ούτε ένα δάκρυ στα μάτια τους και ας ρίξω εγώ όλα τα δάκρυα του κόσμου."

Και εγώ τα θυμάμαι αυτά και βάζω τα κλάματα. Θέλω να τα θυμάμαι. Θέλω να κλαίω. Συσσωρεύω πολύ βρώμα μέσα μου και δεν βγαίνει.ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ!!! Θέλω να κλαίω και να καθαρίζω. Κάπως οι φόβοι της μετατράπηκαν σε φόβους μου. Μόνο, αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι..

 η απραγία