κι έτσι θα πιέζομαι. θα κλείσω τα μάτια μου και τους αισθητήρες μου.
η κάθε πληροφορία θα περνάει μπροστά μου αδιάφορα.
στο τέλος θα είναι μια σχεδόν γνώριμη φιγούρα
χωρίς να την συνοδεύουν
μνήμες και συναισθήματα.
Γι' αυτό διαβάζω εκείνες τις λέξεις. Γιατί έχουν να κάνουν με εμένα. Με εμένα που τότε ήμουν μέρος αυτού του παραλόγου{;}. Μάλλον η ύπαρξη μου δημιουργούσε τον παράλογο. Φταίω και εγώ που τα έχασα όλα. Φταίω γιατί δεν πάλεψα να τα κρατήσω. Δεν είχα το κουράγιο να το κάνω. Δεν την είχα την δύναμη ψυχής. Πάντα στηριζόμουν στους συμμάχους μου για να είμαι δυνατή. Αυτοί ή η ιδέα τους με έκαναν δυνατή. Σου άφησα πολύ χρόνο να το ξεχάσεις και να το προσπεράσεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να ξεφύγεις αλλά είπαμε δεν είχα δύναμη να προσπαθήσω το αντίθετο. Ένα πράγμα θέλω να ξέρω: δεν νιώθεις την απουσία μου αισθητή;;; Στις αρχές την ένιωθες το ξέρω. Τώρα πια;;;;;
Όπως και να έχει λίγο έμεινε. Τελειώνει. Πάντα πίστευα πως οι εποχές και οι καιροί αλλάζουν τις καταστάσεις και ότι νιώθεις τώρα να σε πνίγει αύριο δεν θα το υπολογίζεις, αλλά πάντα θα σε στοιχειώνει μέχρι να ολοκληρωθεί.