Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα, που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε..

Πράσινα λοφάκια. Τόσο όμορφα! Τόσο οικεία.

Πόσα όνειρα έχτισε και τα λοφάκια ήταν το κυρίως φόντο.

Και τώρα που τα όνειρα κλάπηκαν, χάθηκαν, χάλασαν

τα λοφάκια έμειναν εκεί σταθερά, εκεί να θυμίζουν την γλύκα των ονείρων.

Την αγαπάει αυτή την  πόλη κι ας την έχει επισκεφτεί λίγο.

Και τώρα να που ξαναπάει να την επισκεφτεί μετά από χρόνια.

Οι πρωταγωνιστές των ονείρων της όμως δεν είναι εκεί,

ή ίσως και να είναι.

Δεν θα τους επιζητήσει. Δεν θα τους ενημερώσει για τον ερχομό της.

Φοβάται μάλλον πως τίποτα δεν 8α μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με αυτά

που θυμάται, με αυτά που έπλασε.

Φεύγει αύριο και η ανυπομονεσία της φουντώνει.

Αυτά τα 150χλμ και με τα πόδια θα τα έκανε.

Φεύγει. Πάει να βρει την ιδέα που την στήριζε χρόνια τώρα.

Την ιδέα που έχει βαθιά ριζώσει μέσα της.

Κάθε φορά που την ξεχνάει, λάθος πράγματα της συμβαίνουν.

Αλλοτρίωση.

Ένα άθλημα, δύο αγόρια, ένας κάμπος, μια θάλασσα με βούνο

και μια πόλη με 45 βαθμούς κελσίου το  καλοκαίρι.

Κλείνει τα μάτια..  οι ήχοι των κατσιμιχαίων, και της μπάλας, οι μυρωδιές του γηπέδου και του κυπαρισσιού φέρνουν εικόνες.

Η καρδιά της τώρα χτυπάει πολύ δυνατά. Πολύ!!!

Please, please forgive me, but I won't be home again.

Και να το πάλι αυτό το αίσθημα. Το αίσθημα της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας. Γιατί να είμαι τόσο ανασφαλής ή μάλλον γιατί να δίνω τόση σημασία σε πράγματα που είναι αβέβαια;; Περάσαμε τόσα πολλά! Τα περάσαμε ή έτσι νομίζουμε;;; Τι περάσαμε τελικά που είναι τόσο μεγάλο ώστε να το κομπάζουμε συνεχώς και να αποτελεί αιτία (πιο πολύ αφορμή) για να είμαστε μαζί;;; Δεν ξέρω τι περάσαμε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ασχοληθήκαμε υπερβολικά πολύ. Ή μήπως ασχολήθηκα μόνο εγώ και έτσι παρέσυρα και εσένα; Την βαρέθηκα αυτή την αβεβαιότητα για όλα όσα μας περιτριγυρίζουν. Βγάζω συμπεράσματα που στέκουν, που βροντοφωνάζουν ότι λένε αλήθεια και αργά ή γρήγορα τα αναιρώ. Ναι φταίω εγώ που είμαι έτσι, αλλά φταις κι εσύ. Έχεις πρόβλημα στο να εκφράζεις τα συναισθήματα σου και εγώ έχω πρόβλημα στο να μη δέχομαι πληθώρα συναισθημάτων.

Τα ισοπέδωσα όλα. Δεν θα κοιτάω πια πίσω από τις λέξεις. Παίρνω ότι μου δίνουν. Ακόμα και με εσένα. Ακόμα και με αυτά τα υποτιθέμενα "τόσα". Το καλό είναι πως δεν σου χρωστάω και δεν μου χρωστάς. Δεν σε έχω ανάγκη για να ανασαίνω. Το ίδιο ισχύει και για σένα. Μπορώ να σου πω τι θέλω κι αν δεν μπορείς να μου το δώσεις, δεν θα σε πιέσω πια για να το κάνεις. Απλώς θα το ψάξω κάπου αλλού. Νομίζω ναι, αυτό είναι που έλεγα "ανεξαρτητοποίηση συναισθημάτων" .

[...]

Ήταν που ήθελα να κάνω κάτι ουσιαστικό σήμερα. Τι να κάνεις όμως;; Σε αυτή την εποχή που τα ερεθίσματα σε κυνηγούν, το υποσυνείδητο μας λειτουργεί σε πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς από το συνειδητό μας. Είμαστε λοιπόν αναγκασμένοι προσωρινά, μέχρι να μάθουμε να κάνουμε κουμάντο εκεί μέσα, να πέφτουμε στον ειρμό των άχρηστων φαινομενικά σκέψεων και στην σπατάλη του χρόνου. 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλοι μας μπορούμε και εκφραζόμαστε μέσα από στίχους τραγουδιών,
από λόγια άλλων...
έτσι λοιπόν κι εγώ...  

  "Άρχισα κι εγώ να σου γυρνάω τις πλάτες..."