Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα, που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε..

Πράσινα λοφάκια. Τόσο όμορφα! Τόσο οικεία.

Πόσα όνειρα έχτισε και τα λοφάκια ήταν το κυρίως φόντο.

Και τώρα που τα όνειρα κλάπηκαν, χάθηκαν, χάλασαν

τα λοφάκια έμειναν εκεί σταθερά, εκεί να θυμίζουν την γλύκα των ονείρων.

Την αγαπάει αυτή την  πόλη κι ας την έχει επισκεφτεί λίγο.

Και τώρα να που ξαναπάει να την επισκεφτεί μετά από χρόνια.

Οι πρωταγωνιστές των ονείρων της όμως δεν είναι εκεί,

ή ίσως και να είναι.

Δεν θα τους επιζητήσει. Δεν θα τους ενημερώσει για τον ερχομό της.

Φοβάται μάλλον πως τίποτα δεν 8α μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με αυτά

που θυμάται, με αυτά που έπλασε.

Φεύγει αύριο και η ανυπομονεσία της φουντώνει.

Αυτά τα 150χλμ και με τα πόδια θα τα έκανε.

Φεύγει. Πάει να βρει την ιδέα που την στήριζε χρόνια τώρα.

Την ιδέα που έχει βαθιά ριζώσει μέσα της.

Κάθε φορά που την ξεχνάει, λάθος πράγματα της συμβαίνουν.

Αλλοτρίωση.

Ένα άθλημα, δύο αγόρια, ένας κάμπος, μια θάλασσα με βούνο

και μια πόλη με 45 βαθμούς κελσίου το  καλοκαίρι.

Κλείνει τα μάτια..  οι ήχοι των κατσιμιχαίων, και της μπάλας, οι μυρωδιές του γηπέδου και του κυπαρισσιού φέρνουν εικόνες.

Η καρδιά της τώρα χτυπάει πολύ δυνατά. Πολύ!!!