Και να το πάλι αυτό το αίσθημα. Το αίσθημα της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας. Γιατί να είμαι τόσο ανασφαλής ή μάλλον γιατί να δίνω τόση σημασία σε πράγματα που είναι αβέβαια;; Περάσαμε τόσα πολλά! Τα περάσαμε ή έτσι νομίζουμε;;; Τι περάσαμε τελικά που είναι τόσο μεγάλο ώστε να το κομπάζουμε συνεχώς και να αποτελεί αιτία (πιο πολύ αφορμή) για να είμαστε μαζί;;; Δεν ξέρω τι περάσαμε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ασχοληθήκαμε υπερβολικά πολύ. Ή μήπως ασχολήθηκα μόνο εγώ και έτσι παρέσυρα και εσένα; Την βαρέθηκα αυτή την αβεβαιότητα για όλα όσα μας περιτριγυρίζουν. Βγάζω συμπεράσματα που στέκουν, που βροντοφωνάζουν ότι λένε αλήθεια και αργά ή γρήγορα τα αναιρώ. Ναι φταίω εγώ που είμαι έτσι, αλλά φταις κι εσύ. Έχεις πρόβλημα στο να εκφράζεις τα συναισθήματα σου και εγώ έχω πρόβλημα στο να μη δέχομαι πληθώρα συναισθημάτων.
Τα ισοπέδωσα όλα. Δεν θα κοιτάω πια πίσω από τις λέξεις. Παίρνω ότι μου δίνουν. Ακόμα και με εσένα. Ακόμα και με αυτά τα υποτιθέμενα "τόσα". Το καλό είναι πως δεν σου χρωστάω και δεν μου χρωστάς. Δεν σε έχω ανάγκη για να ανασαίνω. Το ίδιο ισχύει και για σένα. Μπορώ να σου πω τι θέλω κι αν δεν μπορείς να μου το δώσεις, δεν θα σε πιέσω πια για να το κάνεις. Απλώς θα το ψάξω κάπου αλλού. Νομίζω ναι, αυτό είναι που έλεγα "ανεξαρτητοποίηση συναισθημάτων" .
[...]
Ήταν που ήθελα να κάνω κάτι ουσιαστικό σήμερα. Τι να κάνεις όμως;; Σε αυτή την εποχή που τα ερεθίσματα σε κυνηγούν, το υποσυνείδητο μας λειτουργεί σε πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς από το συνειδητό μας. Είμαστε λοιπόν αναγκασμένοι προσωρινά, μέχρι να μάθουμε να κάνουμε κουμάντο εκεί μέσα, να πέφτουμε στον ειρμό των άχρηστων φαινομενικά σκέψεων και στην σπατάλη του χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου