Καληνύχτα M.

Σήμερα θα σου πω ένα μυστικό που για μήνες τώρα το αγνοούσα.
Θα μιλήσω πάλι για την μικρή μας. Ξέρεις κι αυτή αγνοούσε την ύπαρξη του τους τελευταίους μήνες.
Όμως πριν λίγα λεπτά αναστέναξε μπροστά μου πως είναι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου. Δεν πίστευα στα αυτιά μου , ούτε και εκείνη στα δικά της.
Τι έφταιξε;; Τι να έφταιξε άραγε;; 
Πίστεψε πως ακούμπησε την ψυχή σου σήμερα.
Είχε καιρό να δει κάτι τόσο όμορφο σε εσένα.  Είναι τώρα που φτάνει να ολοκληρωθεί ένας χρόνος από την αποχή στις όμορφες στιγμές σας.  Μακάρι να παραμείνεις έτσι, λέει.  
Γι αυτήν, είναι αργά να γυρίσει πίσω σε εκείνη την εποχή. 
Για σένα όμως, αν γυρίσεις σε αυτό που ήσουν τότε και παραμείνεις έτσι, ίσως την επόμενη φορά που θα αναζητάς το βλέμμα της, θα στο δώσει και θα σου χαμογελάσει μέσα απ την καρδιά της, έτσι λέει. Έτσι μου λέει να σου πω.
Την βλέπω πρώτη φορά έτσι. Λέει πως έχει ανάγκη να σε δει να της θυμίζεις κάτι από τότε. Θέλει να σε δει έτσι κι ας φταίει άλλη γκόμενα γι αυτό. Δεν ζηλεύει η μικρή μας πια.
 Για πρώτη φορά στην ζωή της νιώθει πως θα είναι ολοκληρωμένη όταν και εσύ θα είσαι.
Μπορεί για όλα αυτά να έφταιξε μόνο ένα τραγούδι;;;; Η ψυχή σου φταίει λέει.
Κι εσύ, συνεχίζει, είσαι απλά μια αρχή στην αλλαγή.
Μου λέει να σου πω μία ζεστή καληνύχτα.
 
                   Καληνύχτα Μ.

Ήρθε

και το παρακάλεσε και ήρθε. Δεν πέρασε μία εβδομάδα, μία μέρα, ήρθε. Το είχε προβλέψει! Το είχε αισθανθεί. Ήρθε.

 Ήρθε και την τρόμαξε. Την τρόμαξε όχι όμως αρκετά για να τον αποφύγει. Έπεσε πάνω του με τα μούτρα. Και συνέχιζε να την τρομάζει ιδιαίτερα τις στιγμές που κοιτούσε τον καθρέφτη. Ήρθε και μαζί του έφερε και τον παλιό της εαυτό. Τόσο παιδιάστικος και κουραστικός. 

Πέρασαν κιόλας πάνω από 10 μέρες. Η προσέγγιση ήταν λάθος και φρέναρε τα όσα θα μπορούσαν να συμβούν. Τα άσχημα κυρίως, γιατί τέτοιου είδους σκορπάει.Δεν φρέναρε όμως αυτό που έφερε μαζί του.

Έμεινε μόνης της στην γκρίζα γωνιά που πάντα σιχαινόταν να κοιτά και έκλαιγε ασταμάτητα. Σιχαινόταν αυτό που έμεινε. Το είχε αποβάλει εδώ και καιρό, γιατί γυρνάει;;; Πώς θα βρει την δύναμη να το διώξει. Και αν την βρει την δύναμη, δεν είναι πολύ αργά πια;;; Πολύ αργά! Πολύ αργά...

Ανέλπιδες προσπάθειες. 

εκτυφλωτική λευκή λάμψη

είναι ασυνήθιστο

και είναι επιβλητικό.

μεγαλειώδης είναι.

κυλάει μέσα μου.

απλώνεται μέσα μου.

με γεμίζει

μα εγώ θέλω να με ξεχειλίσει.

ίσως είναι ανύπαρκτο,

μα το νιώθω.

είναι εδώ 

ή θα έρθει εδώ.

θα το περιμένω.

θα γεμίζει τις στιγμές μου

ως ανύπαρκτο.

όμως θα έρθει.

δυνατή αυταπάτη.

Βγήκε από την μεγάλη επιβλητική ξύλινη πόρτα. Μύρισε τον υγρό αέρα. Πάει τόσος καιρός, μα ο αέρας αυτός τον ζωντάνεψε. Ήταν ο αέρας ή ήταν που βγήκε από αυτή την πόρτα;;; Προχώρησε στο φωτισμένο πορτοκαλί δρόμο. Ήταν μία ευθεία, μια βαθιά ευθεία με σειρές από φυλλοβόλα δέντρα αριστερά και δεξιά του γκρι ραγισμένου δρόμου. Πήρε άλλη μια βαθιά και ιδιαίτερα βαριά αναπνοή. Έπαψε πια να ανησυχεί για τη λιτότητα των χαμένων του λεπτών. Το οποιοδήποτε περιεχόμενο της μέρας θεωρείται και δυνατό και επαρκές. Μεγάλη ικανότητα στο να πείθει το λάθος για σωστό. Ξεγελιέται.. νομίζει ότι είναι δυνατός. Ίσως και να είναι

αυτό που σου ξεσκονίζει την ψυχή.

Τα λόγια ίσως είναι περιττά. Σκέφτεσαι, γράφεις, σβήνεις, ξαναγράφεις... Πως μπορείς να γράψεις;; να μιλήσεις;;; Εδώ μόνο νιώθεις. Νιώθεις μόνο,  πράττεις μέσα από το συναίσθημα. Κάτι άλλαξε μέσα σου. Εδώ και καιρό είσαι διαφορετικός.  Διαφορετικός, όχι προς το καλύτερο, αλλά καλύτερα για σένα. Τέρμα οι λέξεις.  Μάτωσαν τα χείλη σου.

Τώρα ξέρω και ξέρεις, θέλεις να νιώσεις γεμάτος. Κάτι σε ολοκληρώνει και κάτι σου αφήνει ένα μικρό κομμάτι κενό. Αυτό σε δυναμώνει. Είσαι ολόκληρος. Πάντα ήσουν! Τώρα το ανακαλύπτεις.

tequila sunrise

 

tequila sunrise για αρχή

και μετά tequila με λεμόνι και αλάτι

και ύστερα τούτο τον χορό στον κήπο.

Θανάσηηηηηηη μάθε να παίζεις κιθάρα αγόρι μου και εγώ θα ντυθώ στα κόκκινα.

φίλε μου, εσύ ταξίδεψε μαζί μου στις κοιλάδες της ανδαλουσίας......

Και πόσα ακόμα άλλα;; - Πολλά! Πιο πολλά από τα ατελείωτα.

τα ρι ρα.

συνάδελφοι: νίκη, νίκη, νίκη!!


μωρό μου: ποτέ δεν σε πίστεψα.


 αν δεν είδες χελιδόνια μη πεις πως είναι αργά


να ΄σαι καλά και χωρίς εμένα. Τα πιο ανούσια πράγματα.




Βρε μήπως είμαι κατά βάθος μια κυράτσα;;;


Μοναξιά μου όλα  και τα φώτα της Λάρισας  ,λίγο πριν γυρίσω, θολά πίσω  από το μούσκεμο από την βροχή κινούμενο τζάμι




ναιαιαιαιι! ας μην ήταν αλλιώς, ας  ήταν ακριβώς έτσι όπως ήταν. Θα έχει καλή συνέχεια.


συνεχίζω
συνεχίζω
συνεχίζω.
το αναπάντεχο. το ροζ με γαλάζιο και πορτοκαλί και μοβ και μπλε.


και βόλτες στην Αθήνα. Και τσιγάρα στην ξύλινη βεραντοταράτσα.
και να μετράω πάλι τα φώτα του Λυκαβηττού . Να πιω πάλι την ντεσπεράντος παρέα με τους χαζούς μάγους.


και να ξυπνήσω πάλι, να κοιτάξω έξω και να νομίσω πως είμαι σε άλλη διάσταση. Πως είμαι στην Νάρνια.  Να  βλέπω τόσο άσπρο και ας έχω αφήσει πίσω μου ένα μπλε που τείνει έντονα από τότε να γίνει μαύρο.


και μετά να πάρω πάλι τις ανηφόρες και τα ποδήλατα. Να ξημερώσω στην λίμνη  κοιτάζοντας ψηλά τα κοπάδια από τα κοράκια.


και να προσθέτω κι άλλα μπαρ στην λίστα "Μη πας ΠΟΤΕ ξανά εκεί ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ" κάθε φορά που γύριζε το κεφάλι μου ακόμα κι αν ήμουν ξάπλα και ακούνητη.


και να πάθω ταχυκαρδία ΚΑΘΙΚΙ!!!!!!!!! μέσα στον ύπνο μου, για τις μαλακίες σου. ΚΑΘΙΚΙ!!!!!


και να ρουφάω από τον ναργιλέ μου και να πνίγομαι γιατί δεν χωράει άλλο μέσα  ο καπνός.


και να παίρνω τα λεωφορεία τα χαράματα και να κοιτάζω έξω να χαράζει.




Περίεργο. Νομίζα πως δεν ξεζούμισα τις μέρες μου.

Όλα είναι μαγικά.

Ήσουν κενή, ήσουν στενή, ήσουν υπέροχη.

κι έτσι θα πιέζομαι. θα κλείσω τα μάτια μου και τους αισθητήρες μου.

η κάθε πληροφορία θα περνάει μπροστά μου αδιάφορα.

στο τέλος θα είναι μια σχεδόν γνώριμη φιγούρα

χωρίς να την συνοδεύουν 

μνήμες και συναισθήματα.

Φτάνει πια! δεν μπορώ να διαβάζω άλλο τις λέξεις σου.Όμως το κάνω. Ξανά και ξανά. Τις λέξεις εκείνου του αποτελειωτικού μήνα διαβάζω πάλι.! Δεν άντεξα.! Τις σταμάτησα στην μέση.   Τα έχασα όλα. Γιατί;; Τα είχα όλα και θα μου δίνονταν κι άλλα πολλά. Και τώρα είμαι απλά ένας θεατής σε αυτά που προορίζονταν για μένα. Κάθε φορά που αφήνομαι,  και σας παρατηρώ κάτι με τσιμπάει μέσα μου. Ζήλια να είναι άραγε;;  Χειρότερο από ζήλια είναι. Τα είχα όλα! Είχα τη καλύτερη θέση. Τα έχασα όλα. Μου τα πήραν όλα. Και ακόμα δεν ξέρω για ποιό λόγο έγινε. Δηλαδή ξέρω κάθε λόγο ανθρώπινο. Τους ξέρω όλους τους ανθρώπινους λόγους που συνέβαλλαν σε αυτό. Να είσαι σίγουρος ξέρω τον παραμικρό ανθρώπινο λόγο. Τους ανώτερους λόγους δεν ξέρω. Μήπως δεν υπάρχει ανώτερος λόγος  όπως μου είχες πει ότι δεν υπάρχει ανθρώπινος λόγος;;  ΌΧΙ! Όπως υπήρχε ανθρώπινος λόγος έτσι θα υπάρχει και ανώτερος και μακάρι κάποια στιγμή να τον καταλάβω. Πρέπει μάλλον να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι το ίδιο θα γίνεται. Πρέπει να συμβιβαστώ με τα χαρακτηριστικά μου που τελικά μόνο προτέρημα δεν είναι.
Γι' αυτό διαβάζω εκείνες τις λέξεις. Γιατί έχουν να κάνουν με εμένα. Με εμένα που τότε ήμουν μέρος αυτού του παραλόγου{;}. Μάλλον η ύπαρξη μου δημιουργούσε τον παράλογο.  Φταίω και εγώ που τα έχασα όλα. Φταίω γιατί δεν πάλεψα να τα κρατήσω.  Δεν είχα το κουράγιο να το κάνω. Δεν την είχα την  δύναμη ψυχής. Πάντα στηριζόμουν στους συμμάχους μου για να είμαι δυνατή. Αυτοί ή η ιδέα τους με έκαναν δυνατή.  Σου άφησα πολύ χρόνο να το ξεχάσεις και να το προσπεράσεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να ξεφύγεις αλλά είπαμε δεν είχα δύναμη να προσπαθήσω το αντίθετο. Ένα πράγμα θέλω να ξέρω: δεν νιώθεις την απουσία μου αισθητή;;; Στις αρχές την ένιωθες το ξέρω. Τώρα πια;;;;;
Όπως και να έχει λίγο έμεινε. Τελειώνει. Πάντα πίστευα πως οι εποχές και οι καιροί  αλλάζουν τις καταστάσεις και ότι νιώθεις τώρα να σε πνίγει αύριο δεν θα το υπολογίζεις, αλλά πάντα θα σε στοιχειώνει μέχρι να ολοκληρωθεί.

collapse into now

I can be bad poet
Street poet
Shit poet 
Kind poet too


...I've had enough to drink to make my own party
All my fellow writers in half costume, half asleep
Half silly, gone to seed

I don't mark my time with dates, 

holidays, faded wisdom, locked 

karma holders

Convenient

I am made by my times
I am a creation of now
Shaken with the cracks and crevices
I'm not giving up easy
I will not fold
I don't have much
But what I have is gold

Compare a toast
I like that
I understand courage
I still roll with the shout of a character I was married to today
I try to see outside myself
I understand the eyes
Excuse all the highs
Sorry
I am sorry, ha ha

Cinderella boy
You've lost your shoe
Cinderella boy
Your coach awaits
A sun makes shadows
All over your face
As you sit
Naked and blue
Into me

Ι1

Όλα καλά;;;;; 

Όλα καλά!

Μην κοιτάς πολύ μπροστά. Μη κοιτάς πολύ πίσω.

 Μη κοιτάς καθόλου πίσω. 

Κοίτα λίγο μπροστά, ελάχιστα.

Χρησιμοποίησε την γνωστή συνταγή: όνειρα,πίστη,αυτοπεποίθηση και φίλους.

όλα μπορούν να αλλάξουνε

Με καρδιά μισή, να τρέμει

κατεβαίνουν οι σελίδες και ανεβαίνει η αγωνία.

Να φοβάται.

Να βλέπει όλα τα μαύρα και να πονά.

Χάθηκε η ανωτερότητα;

Χάθηκε η σιγουριά;

Χάθηκαν τα όνειρα;

Χάθηκε το ενδιαφέρον για ζωή;

Χάθηκαν οι ευκαιρίες;;

Να τα μας πάλι.

Ήταν μια περίεργη ενεργητικότητα και χαρά .Γιατί άραγε περίεργη;;; αφού κάποτε την ένιωθε συνέχεια.

Λέω "ήταν" γιατί νομίζω ότι έφυγε ξανά. Να τα μας πάλι...

Συνειδητοποίησε πριν λίγο, πως ο κόσμος προχωράει και αυτή μένει πίσω. Άφησε τον κόσμο να την ξεχάσει, και αυτός δεν έχασε ευκαιρία, το έκανε! Οι ρυθμοί συνεχίστηκαν ίδιοι. Όσο αυτή ήταν κλεισμένη μέσα στους τέσσερις άσπρους και άχαρους τοίχους, το έξω κυλούσε ανενόχλητο και ίσως καλύτερο από πριν. Έτσι μία από αυτές τις μέρες, η απομόνωση την έπνιξε και οι γνώσεις την είχαν ζαλίσει. Αναζήτησε να δει τι γίνεται εκεί έξω. Όχι όμως βγαίνοντας έξω, αλλά ανοίγοντας ένα μπλε βιβλίο. Το άνοιξε μόνο για 2 λεπτά. Κοίταζε μέσα σ αυτό για να μάθει. Κοίταξε τις ζωές μόνο 2 ατόμων. Απογοητεύτηκε. Ότι είχε αφήσει ήταν ίδιο. Ίσως και χειρότερο , γι αυτήν. Έκλεισε το βιβλίο και αποφάσισε να βγει έξω και να παλέψει. Είναι δύσκολο. Είναι πολύ δύσκολο. Αλλά δεν πρέπει να τα παρατήσει. Θα είναι πολύ δύσκολο. Όμως δεν γίνεται αλλιώς.

Το προχθεσινό όνειρο συννεφιάστηκε. Να τα μας πάλι.

"να με παίρνεις τηλέφωνο όταν δεν νοιώθεις καλά"

           αυτό θα κάνει. αν και δεν γνωρίζει άμα θα της βγει σε καλό.

Καληνύχτα.

ζητώντας το σκοτάδι.

και να 'σουν εσύ το αστέρι της ζωής μου;

τότε το σκοτάδι πως είναι;;

(μαίρη χρονοπούλου : θεά!)

πίσω.

και η ανάταση δεν ήρθε, ήρθαν οι τύψεις.

γιατί πρέπει ο ίσιος δρόμος να είναι τόσο δύσκολος;

γιατί  οι στροφές μας κρατάνε μέσα και η ευθεία μας κλωτσάει.

γιατί ο ίσιος δρόμος είναι απόρθητος;

Ξεπέρασε σε..

"Θα σου πω ένα μυστικό.Γύρω μου επικρατεί ένα χάος, όμως από κάπου θα αρχίσω και θα το φτιάξω.

Μέσα μου  βλέπω πάλι να μουτζουρώνεται το είναι μου, όμως από κάπου θα αρχίσω και θα το γυαλίσω.

Αυτή την φόρα δεν θα τα παρατήσω, αυτή τη φορά θα μπορέσω. Την αρχή την έκανα την Κυριακή που πέρασε. Οφείλω να την χρησιμοποιήσω σωστά. Αυτή τη φορά θα τα βγάλω πέρα. Αυτή τη φορά θα καταφέρω να τα κάνω όλα σωστά και να μην αφήσω κανέναν παραπονεμένο. Ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό. Θα δώσει, και θα τα καταφέρω."   

Αυτά μου έλεγε και εγώ έμεινα να την κοιτάζω με ένα βλέμμα που φώναζε "θα τα καταφέρεις, θα είμαι εγώ  δίπλα σου, θα σε βοηθήσω". Μου τα είχε ξαναπεί πολλές φορές. Δεν τα κατάφερνε. Αυτή την φορά όμως υπήρχε κάτι διαφορετικό στην φωνή της, κάτι αλλιώτικο στα μάτια της.

Η φιγούρα της, τσακισμένη. Είναι προδομένη για πρώτη φόρα στην ζωή της και φοβάται τα πάντα. Έχουν περάσει μήνες μα δεν το έχει ξεπεράσει τελείως. Κυρίως φοβάται που δεν μπορεί να  αλλάξει την φύση της και θα συνεχίσει να εμπιστεύεται πολύ εύκολα τους ανθρώπους...

"Ονειρεύομαι πράσινα λιβάδια κάτω από ένα γαλάζιο ουρανό. Τα ονειρεύομαι και επιζητώ την ηρεμία τους, το ξέρω ότι δεν είναι μακριά... μακάρι να μην είναι μακριά!"

Γιατί να επιζητεί τόσο έντονα την ηρεμία, την γαλήνη;;;

"Από τότε που γεννήθηκα βρίσκομαι σε ένα συνεχή αναβρασμό. Συνεχώς θα υπάρχει κάτι που θα με ενοχλεί, κάτι που θα με ανησυχεί, κάτι που δεν μ αρέσει έτσι όπως είναι και θα θέλω να το αλλάξω. Δεν γίνεται να προσπαθώ να αλλάξω τα άσχημα μου, και να είμαι ήρεμη και γαλήνια;;;" 

Τι να της έλεγα;;; Εγώ φημίζομαι για τα ευαίσθητα μου νεύρα.

Στο τέλος της ημέρας μου είπε.. "Κορνηλάκι μου, ηρεμώ.. μέρα με την μέρα ησυχάζω.. οι κρίσεις μου μειώνονται. Το νιώθω ότι πλησιάζει το τέλος. Εγώ θα φύγω χαρούμενη. Οι δικοί μου όμως δεν θα το αντέξουν και αυτό μου δημιουργεί δύσπνοια, ένα κόμπο βαθύ και μεγάλο ανάμεσα στο στήθος. Δεν θέλω να στεναχωριούνται, δεν μπορώ καν να το φανταστώ. Θα προσεύχομαι τα πράγματα να αλλάξουν, να γίνει ένα θαύμα! Δεν θέλω να δω ούτε ένα δάκρυ στα μάτια τους και ας ρίξω εγώ όλα τα δάκρυα του κόσμου."

Και εγώ τα θυμάμαι αυτά και βάζω τα κλάματα. Θέλω να τα θυμάμαι. Θέλω να κλαίω. Συσσωρεύω πολύ βρώμα μέσα μου και δεν βγαίνει.ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ!!! Θέλω να κλαίω και να καθαρίζω. Κάπως οι φόβοι της μετατράπηκαν σε φόβους μου. Μόνο, αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι..

 η απραγία

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα, που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε..

Πράσινα λοφάκια. Τόσο όμορφα! Τόσο οικεία.

Πόσα όνειρα έχτισε και τα λοφάκια ήταν το κυρίως φόντο.

Και τώρα που τα όνειρα κλάπηκαν, χάθηκαν, χάλασαν

τα λοφάκια έμειναν εκεί σταθερά, εκεί να θυμίζουν την γλύκα των ονείρων.

Την αγαπάει αυτή την  πόλη κι ας την έχει επισκεφτεί λίγο.

Και τώρα να που ξαναπάει να την επισκεφτεί μετά από χρόνια.

Οι πρωταγωνιστές των ονείρων της όμως δεν είναι εκεί,

ή ίσως και να είναι.

Δεν θα τους επιζητήσει. Δεν θα τους ενημερώσει για τον ερχομό της.

Φοβάται μάλλον πως τίποτα δεν 8α μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με αυτά

που θυμάται, με αυτά που έπλασε.

Φεύγει αύριο και η ανυπομονεσία της φουντώνει.

Αυτά τα 150χλμ και με τα πόδια θα τα έκανε.

Φεύγει. Πάει να βρει την ιδέα που την στήριζε χρόνια τώρα.

Την ιδέα που έχει βαθιά ριζώσει μέσα της.

Κάθε φορά που την ξεχνάει, λάθος πράγματα της συμβαίνουν.

Αλλοτρίωση.

Ένα άθλημα, δύο αγόρια, ένας κάμπος, μια θάλασσα με βούνο

και μια πόλη με 45 βαθμούς κελσίου το  καλοκαίρι.

Κλείνει τα μάτια..  οι ήχοι των κατσιμιχαίων, και της μπάλας, οι μυρωδιές του γηπέδου και του κυπαρισσιού φέρνουν εικόνες.

Η καρδιά της τώρα χτυπάει πολύ δυνατά. Πολύ!!!

Please, please forgive me, but I won't be home again.

Και να το πάλι αυτό το αίσθημα. Το αίσθημα της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας. Γιατί να είμαι τόσο ανασφαλής ή μάλλον γιατί να δίνω τόση σημασία σε πράγματα που είναι αβέβαια;; Περάσαμε τόσα πολλά! Τα περάσαμε ή έτσι νομίζουμε;;; Τι περάσαμε τελικά που είναι τόσο μεγάλο ώστε να το κομπάζουμε συνεχώς και να αποτελεί αιτία (πιο πολύ αφορμή) για να είμαστε μαζί;;; Δεν ξέρω τι περάσαμε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ασχοληθήκαμε υπερβολικά πολύ. Ή μήπως ασχολήθηκα μόνο εγώ και έτσι παρέσυρα και εσένα; Την βαρέθηκα αυτή την αβεβαιότητα για όλα όσα μας περιτριγυρίζουν. Βγάζω συμπεράσματα που στέκουν, που βροντοφωνάζουν ότι λένε αλήθεια και αργά ή γρήγορα τα αναιρώ. Ναι φταίω εγώ που είμαι έτσι, αλλά φταις κι εσύ. Έχεις πρόβλημα στο να εκφράζεις τα συναισθήματα σου και εγώ έχω πρόβλημα στο να μη δέχομαι πληθώρα συναισθημάτων.

Τα ισοπέδωσα όλα. Δεν θα κοιτάω πια πίσω από τις λέξεις. Παίρνω ότι μου δίνουν. Ακόμα και με εσένα. Ακόμα και με αυτά τα υποτιθέμενα "τόσα". Το καλό είναι πως δεν σου χρωστάω και δεν μου χρωστάς. Δεν σε έχω ανάγκη για να ανασαίνω. Το ίδιο ισχύει και για σένα. Μπορώ να σου πω τι θέλω κι αν δεν μπορείς να μου το δώσεις, δεν θα σε πιέσω πια για να το κάνεις. Απλώς θα το ψάξω κάπου αλλού. Νομίζω ναι, αυτό είναι που έλεγα "ανεξαρτητοποίηση συναισθημάτων" .

[...]

Ήταν που ήθελα να κάνω κάτι ουσιαστικό σήμερα. Τι να κάνεις όμως;; Σε αυτή την εποχή που τα ερεθίσματα σε κυνηγούν, το υποσυνείδητο μας λειτουργεί σε πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς από το συνειδητό μας. Είμαστε λοιπόν αναγκασμένοι προσωρινά, μέχρι να μάθουμε να κάνουμε κουμάντο εκεί μέσα, να πέφτουμε στον ειρμό των άχρηστων φαινομενικά σκέψεων και στην σπατάλη του χρόνου. 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλοι μας μπορούμε και εκφραζόμαστε μέσα από στίχους τραγουδιών,
από λόγια άλλων...
έτσι λοιπόν κι εγώ...  

  "Άρχισα κι εγώ να σου γυρνάω τις πλάτες..."