Να τα μας πάλι.

Ήταν μια περίεργη ενεργητικότητα και χαρά .Γιατί άραγε περίεργη;;; αφού κάποτε την ένιωθε συνέχεια.

Λέω "ήταν" γιατί νομίζω ότι έφυγε ξανά. Να τα μας πάλι...

Συνειδητοποίησε πριν λίγο, πως ο κόσμος προχωράει και αυτή μένει πίσω. Άφησε τον κόσμο να την ξεχάσει, και αυτός δεν έχασε ευκαιρία, το έκανε! Οι ρυθμοί συνεχίστηκαν ίδιοι. Όσο αυτή ήταν κλεισμένη μέσα στους τέσσερις άσπρους και άχαρους τοίχους, το έξω κυλούσε ανενόχλητο και ίσως καλύτερο από πριν. Έτσι μία από αυτές τις μέρες, η απομόνωση την έπνιξε και οι γνώσεις την είχαν ζαλίσει. Αναζήτησε να δει τι γίνεται εκεί έξω. Όχι όμως βγαίνοντας έξω, αλλά ανοίγοντας ένα μπλε βιβλίο. Το άνοιξε μόνο για 2 λεπτά. Κοίταζε μέσα σ αυτό για να μάθει. Κοίταξε τις ζωές μόνο 2 ατόμων. Απογοητεύτηκε. Ότι είχε αφήσει ήταν ίδιο. Ίσως και χειρότερο , γι αυτήν. Έκλεισε το βιβλίο και αποφάσισε να βγει έξω και να παλέψει. Είναι δύσκολο. Είναι πολύ δύσκολο. Αλλά δεν πρέπει να τα παρατήσει. Θα είναι πολύ δύσκολο. Όμως δεν γίνεται αλλιώς.

Το προχθεσινό όνειρο συννεφιάστηκε. Να τα μας πάλι.

"να με παίρνεις τηλέφωνο όταν δεν νοιώθεις καλά"

           αυτό θα κάνει. αν και δεν γνωρίζει άμα θα της βγει σε καλό.

Καληνύχτα.