Υποθέτω ότι δεν θα είναι και πολύ δύσκολο. Πιθανότατα θα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Υπερβολικά δύσκολο. Ένας πανύψηλος τοίχος χοντρών κεραμιδί τούβλων που δεν γκρεμίζεται με ένα απλό σφυρί. Θέλει κάτι μεγαλύτερο. Εγώ όμως, όλες τις προηγούμενες φορές κρατούσα σφυρί. Το κρατούσα και είχα αχνά την διάθεση να χτυπήσω τον τοίχο. Δεν μπορούσα να με πείσω να τον χτυπήσω δυναμικά έστω και με το σφυρί. Λαχταρούσα όμως τόσο πολύ αυτό που υπήρχε πίσω από τον τοίχο. Αγαλλίαζα και ξεχείλιζα από ευτυχία όταν το σκεφτόμουν. Ένιωθα γεμάτος και ολοκληρωμένος. Όμως βρισκόμουν πίσω από τον τοίχο, να τον βλέπω, να τον γελάω, να αδιαφορώ για την ύπαρξη του. Αντί να χτυπώ τον τοίχο, χτυπούσα εμένα με μανία και λύσσα.. Το σφυρί ξέσκιζε την σάρκα μου και στην συνέχεια επέμενε πάνω στα κόκαλα μου. Έχω ήδη τσακίσει ζωτικά μέρη του σώματος μου. Βρίσκομαι στο πάτωμα. Θέλω να σηκωθώ. Θα το κάνω.
Όμως δεν μπορώ. Οι ρίζες των φυτών συνήθισαν την παρουσία του κατάκοιτου κορμιού μου. Παρασίτησαν πάνω του κάνοντας κομμάτι τους. Έχω ριζώσει βαθιά μες το χώμα που βρωμάει κόπρανα και μύκητες. Και ο τοίχος εδώ δίπλα μου να μου θυμίζει την κατάσταση μου.
Υπάρχει ξέρεις ένα μαχαίρι δίπλα μου, ικανό να κόψει και τον πιο χοντρό κορμό, πόσο μάλλον τις ρίζες.
Υπάρχει αυτό το μαχαίρι δίπλα μου. Αλλά μπορώ να το χρησιμοποιήσω μόνο υπό έναν όρο:
Να αφαιρέσω ένα μικρό και ιδιαίτερα επικίνδυνο μέρος του εγκεφάλου μου.