Ήρθε

και το παρακάλεσε και ήρθε. Δεν πέρασε μία εβδομάδα, μία μέρα, ήρθε. Το είχε προβλέψει! Το είχε αισθανθεί. Ήρθε.

 Ήρθε και την τρόμαξε. Την τρόμαξε όχι όμως αρκετά για να τον αποφύγει. Έπεσε πάνω του με τα μούτρα. Και συνέχιζε να την τρομάζει ιδιαίτερα τις στιγμές που κοιτούσε τον καθρέφτη. Ήρθε και μαζί του έφερε και τον παλιό της εαυτό. Τόσο παιδιάστικος και κουραστικός. 

Πέρασαν κιόλας πάνω από 10 μέρες. Η προσέγγιση ήταν λάθος και φρέναρε τα όσα θα μπορούσαν να συμβούν. Τα άσχημα κυρίως, γιατί τέτοιου είδους σκορπάει.Δεν φρέναρε όμως αυτό που έφερε μαζί του.

Έμεινε μόνης της στην γκρίζα γωνιά που πάντα σιχαινόταν να κοιτά και έκλαιγε ασταμάτητα. Σιχαινόταν αυτό που έμεινε. Το είχε αποβάλει εδώ και καιρό, γιατί γυρνάει;;; Πώς θα βρει την δύναμη να το διώξει. Και αν την βρει την δύναμη, δεν είναι πολύ αργά πια;;; Πολύ αργά! Πολύ αργά...

Ανέλπιδες προσπάθειες.