Mε το 2013 να καταφτάνει, αποφάσισα να μην ξαναφύγω πότε απ αυτή την πόλη.όπου να ΄ναι τελειωνει και το 5ο εξάμηνο μου εδώ και δεν έχω τίποτα που να με γεμίζει και τίποτα που να με κρατάει εδώ. Το μόνο που έχω είναι γκρίνια και νοσταλγία για τα πάντα που βρίσκονται τοοοοοοοοοόσο μακριά, για αυτά τα λίγα τα οποία δεν μπορώ να τα υλοποιήσω εδώ. Και είναι που αυτή την πόλη όλοι την λατρεύουν όλοι την ονειρεύονται που μου το κάνει ακόμα πιο παράξενο. Εγώ ανήκω στο Νότο. Εκεί είναι όλα όσα λατρεύω όλα όσα με γεμίζουν όλα όσα ονειρεύομαι. Εκεί είναι,εκεί.!!! Θα μου πεις πως έτσι νόμιζα και για εδώ. Και τα όνειρα περίπου 2 χρόνια τώρα καίγονται, σκουριάζουν και με διώχνουν.
Είναι μωρέ που και εγώ για να αγαπήσω και να εκτιμήσω κάτι πρέπει να περάσει χρόνος! Πολύς χρόνος και πολλές στιγμές.Να μοιραστούμε τα δάκρυα, τα χνώτα και τον αέρα. Να πιούμε και να μεθύσουμε γλυκά αμέτρητες φορές. Να χαϊδέψει ο ένας τον άλλο. Να τον σφίξει να τον δει να φεύγει. Στην αρχή τίποτα δεν είναι σημαντικό στην συνέχεια από την επιφάνεια, από το δέρμα περνάω στην καρδιά και δένομαι, δένομαι, δένομαι!!!!
Είναι αντίθετη η πορεία των άλλων. Αυτοί τρίβονται και ξενερώνουν. Εγώ ζω μέσα στο δράμα μου και στις ιστορίες μου. Συμπεριφέρομαι πάντα σαν ηρωίδα παλιάς μποέμ ταινίας. Ρίχνω το βλέμμα στο κενό μέσα μου παίζουν μελωδίες πίνω βαριά ποτά και καπνίζω καπνίζω καπνίζω. Γράφω τις σκέψεις μου που δεν έχουν καμία συνοχή. Κάποιες βγαίνουν και ποιητικές. Μιλάω ελάχιστα και βραχνά για τα όνειρα μου για τον ορίζοντα και για την τέχνη που μ αγγίζουν.
2 χρόνια συναισθηματικό κενό. 2 χρόνια να μετανιώνω το επόμενο πρωί 2 χρόνια προσωπικός Μεσαίωνας.
Ήρθες με σήκωσες για λίγο.1ο πράγμα που δεν μετάνιωσα το επόμενο πρωί. Ήρθες όμως την λάθος στιγμή. Και τώρα εσύ εκεί. και εγώ εδώ. Και εσύ για πάντα εκεί και εγώ για πάντα εδώ. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ εδώ και είναι άσχημο ψυχή μου να είσαι μακριά από εκεί που ταιριάζεις, από εκεί όπου ολοκληρώνεσαι. Και δεν είναι ο άνθρωπος σου, είναι ΟΙ άνθρωποι σου εκεί.
Είναι μωρέ που και εγώ για να αγαπήσω και να εκτιμήσω κάτι πρέπει να περάσει χρόνος! Πολύς χρόνος και πολλές στιγμές.Να μοιραστούμε τα δάκρυα, τα χνώτα και τον αέρα. Να πιούμε και να μεθύσουμε γλυκά αμέτρητες φορές. Να χαϊδέψει ο ένας τον άλλο. Να τον σφίξει να τον δει να φεύγει. Στην αρχή τίποτα δεν είναι σημαντικό στην συνέχεια από την επιφάνεια, από το δέρμα περνάω στην καρδιά και δένομαι, δένομαι, δένομαι!!!!
Είναι αντίθετη η πορεία των άλλων. Αυτοί τρίβονται και ξενερώνουν. Εγώ ζω μέσα στο δράμα μου και στις ιστορίες μου. Συμπεριφέρομαι πάντα σαν ηρωίδα παλιάς μποέμ ταινίας. Ρίχνω το βλέμμα στο κενό μέσα μου παίζουν μελωδίες πίνω βαριά ποτά και καπνίζω καπνίζω καπνίζω. Γράφω τις σκέψεις μου που δεν έχουν καμία συνοχή. Κάποιες βγαίνουν και ποιητικές. Μιλάω ελάχιστα και βραχνά για τα όνειρα μου για τον ορίζοντα και για την τέχνη που μ αγγίζουν.
2 χρόνια συναισθηματικό κενό. 2 χρόνια να μετανιώνω το επόμενο πρωί 2 χρόνια προσωπικός Μεσαίωνας.
Ήρθες με σήκωσες για λίγο.1ο πράγμα που δεν μετάνιωσα το επόμενο πρωί. Ήρθες όμως την λάθος στιγμή. Και τώρα εσύ εκεί. και εγώ εδώ. Και εσύ για πάντα εκεί και εγώ για πάντα εδώ. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ εδώ και είναι άσχημο ψυχή μου να είσαι μακριά από εκεί που ταιριάζεις, από εκεί όπου ολοκληρώνεσαι. Και δεν είναι ο άνθρωπος σου, είναι ΟΙ άνθρωποι σου εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου